“De anderen en ik”
Het eerste waar ik aan denk bij deze zin, is de anderen en ik in de kliniek in het ziekenhuis. De anderen en ik waren ook echt anders, niet alleen omdat we in een kliniek woonde. De anderen voelden als een familie maar tegelijkertijd ook als vreemden die ik nooit had willen kennen.
In het Erasmus MC ziekenhuis zit een kliniek voor adolescenten, de afdeling heette de loods. Ik heb tot nu toe nog nooit begrepen vanwaar die naamkeuze, maar dat is ook niet relevant. Aan onze kant van de afdeling konden maximaal 8 jongeren wonen, er was ook een andere kant. We waren 1 deur verwijdert van de gesloten afdeling waar ook maximaal 8 jongeren konden zitten. Een gek idee eigenlijk, 1 deur kon een wereld van verschil zijn met hoe jouw leven werd bepaald, 1 deur. Ik zat gelukkig aan de andere kant van de deur, wat betekende dat ik alle vrijheid had. Ik moest naar de therapieën en behandelingen, maar verder was ik “vrij”, dat gevoel moesten de anderen en ik in ieder geval krijgen.
De eerste weken waren zwaar, de mensen die op de afdeling werkte maakte het zwaarder. Het leek wel of er niet begrepen werd dat we allemaal met veel pijn zaten. Pijn in ons lichaam, pijn in ons hoofd, pijn in ons hart. Zodra je moest huilen werd er eigenlijk gelijk gezegd dat je daarmee moest ophouden, wat het natuurlijk alleen maar erger maakte. Waarom mochten deze emoties er niet zijn? Ik had veel redenen om te huilen, en toch kwamen de tranen zonder aankondiging of emotie. De tranen waren er vaak gewoon en in overvloed. Deze deelden ik dan midden in de nacht aan de telefoon met mijn ouders. Stiekem, want na 10 uur moest ik slapen. Tijdens die momenten voelde ik mij nog eenzamer en tegelijkertijd wel geliefd. Twee totaal verschillende emoties maar dat was hoe ik ermee omging. Alleen op een kamer die niet van mij voelde, alleen in een kamer die onderdeel was van een gang, een gang met allemaal kamers gevuld met ongelukkige jongeren. De anderen en ik gingen de nacht allemaal hetzelfde in, er werd niet over gepraat, maar iedereen voelde de eenzaamheid en de koude kille sfeer van de afdeling. Daar lag je dan op je kussen nat van de tranen, bellend met thuis.
De anderen en ik hadden een strak rooster, de hele dag werd voor ons gepland en bepaalt, voor zover de vrijheid. Er werd bepaald wanneer je at, en hoeveel en welk eten dat dan zou moeten zijn. Een keer de behoeften een half uur langer te blijven liggen? Gaat niet gebeuren. De anderen hadden hier meer moeite mee dan ik. Ik vond het ergens wel fijn te weten wat de dag zou brengen, geen verassingen voor de autistische ik. Maar het eet deel daar heb ik veel over onderhandelt, met succes! Zo zie je maar met goed voorbereiden woorden kom je toch ergens.
De anderen en ik hadden ook groepsactiviteiten, ik vond dit vreselijk. Aanhoren met wat voor dingen zij moesten leven en hebben gevoeld. Nee dat is niet iets wat je wilt horen als je alles wat je hoort en voelt opslaat in je lichaam. Ik kwam er voor mijzelf, ik moest beter worden, ik moest geen pijn meer hebben, ik moest zin hebben om wakker te worden. Maar dit werd sterk beïnvloed door aan te horen hoe anderen hier niet voor open stonden. Hoe kan je er zelf voor gaan als de anderen met wie je leeft, dit niet willen? Ik zat hier vaak mee in de knoop, was het dan gek dat ik dit leven niet voor mijzelf wou? Dat ik hoopte ooit gelukkig te zijn? Dat ik de mensen om mij heen geen pijn meer wou doen met mijn eigen pijn?
De anderen hadden al een band, een band die al maanden voor mijn komst was gemaakt. Een band waar ik eigenlijk geen ruimte meer was voor een nieuweling. Ik deed toch mijn uiterste best om erbij te horen. Wat ik erg lastig vond, 24/7 aanstaan om leuk gevonden te worden door je nieuwe huisgenoten. Dit is vreselijk vermoeiend en hebben mij veel tranen gekost.
Ik had een therapeut die creatieve therapie gaf, hier kon ik mijn gedachtes en emoties goed vertellen. Waar de anderen therapeuten vaak niet wouden luisteren hoe het met mij ging of geen tijd hadden om mij te geloven over hoe ik mij voelde. Mijn creatieve therapeut deed dit wel, zij heeft mij het vertrouwen gegeven dat er mensen zijn die wel willen helpen. Ik werd serieus genomen, ik werd gezien. Dit was een ervaring die ik niet vaak heb gehad. Ook mijn fysiotherapeut was anders dan de anderen, hij begreep mijn lichaam, de pijn, de uitval in mijn benen. Hij hielp mij beseffen dat alles wat er in mijn hoofd gebeurde invloed had op mijn lichaam. Dit was erg nuttige informatie, die ik op dat moment nog niet kon plaatsen of iets mee kon doen.
Dit was geen leven, misschien voor de anderen maar niet voor mij. De anderen en ik waren anders, ik was anders. En dat ben ik nog steeds.
Ik schaam mij er niet meer voor, ik kijk er ook niet meer raar van op als iemand het zegt. Ik ben anders en dat gaat ervoor zorgen dat ik een ander leven krijg. Het leven waar ik hard voor werk en al voor mij zie.
De anderen en ik gaan door, los van elkaar. En toch ook voor altijd samen.
Reactie schrijven